Bringing British Culture to Life: Kiezen is verliezen

Op dag drie in Londen begint de zin: "Kiezen is verliezen", als een oorwurm op de achtergrond van mijn weekplanner te echoën. Toen ik op zondagavond de weg naar mijn bed in Shoreditch vond, lag Londen nog aan mijn voeten, klaar om verkend, betreden en ontleed te worden. Een eitje, in twee weken tijd. Maar misschien was mijn eitje maar half gekookt en ondoordacht. Londen is zo groot. En verscheiden. En vol. En schijnbaar zonder einde. Hoewel ik vandaag dacht een glimps te hebben opgevangen van een grens. Ik stond op een heuvel (eigenlijk dé heuvel) in Greenwich naast het Koninklijk Observatorium, je weet wel, het ijkpunt van de nulmeridiaan en Greenwich time. Voor me werd ik begroet door het silhouet van de hoogbouw in Londen, de ene toren al schever, hoger of boller dan de andere. Ik draaide me om en zag... niets. Alsof er iemand met een stofzuiger was gepasseerd en per ongeluk enkele wolkenkrabbers en huizen had opgezogen. Ik dacht oog in oog te staan met het einde van The Old Smoke. Niets was minder waar, ondekte ik na een Google interventie, maar opeens leek Londen weer wat tembaarder. Even werd ik overweldigd door de stad. Ik probeer te onthouden dat Londen op een boogscheut van Brussel ligt en dat Eurostar soms goede deals heeft. Ik besluit nu al dat ik zeker terugkom.

Op dinsdag verkende ik: Hampstead, een superfancy buurt in het noordwesten van Londen. Er waren excentrieke, scheve huizen, er waren grote huizen en er waren er nog grotere. Al dat omringd door parken, tuinen en charmante straatjes.

Dit is Hampstead Heath, het grootste park, volledig met eigen zuilengaanderijwandeling.

Na mijn wandeling doorheen het habitat van de rijken en bevoorrechten, trok in naar Chinatown. Hier proefde ik Aziatsche gebakjes. Deze visjes zijn gemaakt van een soort wafelbeslag gevuld met gele crème.